ΣΤΑΥΡΟΣ ΒΙΤΩΡΟΣ (ΑΓΚΟΥΤΣΑΚΑΣ) - ΣΕ ΧΙΛΙΕΣ ΒΙΟΛΕΣ ΚΟΚΚΙΝΕΣ
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ ΕΚΔΟΣΗΣ: ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΑΝΗΣ
Κάποιοι ζητούνε να τους πω το βιογραφικό μου,
μα ένα χαλίκι στα πολλά είναι και το δικό μου.
Με πρίκες, βάσανα, καημούς και μ’ άσκοπο αγώνα,
μοιάζει μαθώς τση ζήσης μου περίπου η εικόνα.
Από κοπέλι ντάκαρα να βγάνω μαντινάδες
πέτε το κληρονομικό που ‘χουν οι μπουνταλάδες.
Την αλφαβήτα έμαθα που λένε κούτσι κούτσι,
γιατί δεν είχα αμυαλό στην κεφαλή κουκούτσι.
Δύσκολα χρόνια παιδικά, πολυμελής φαμίλια
γονείς και έντεκα παιδιά κι η φτώχια ως τα χείλια.
Ο κύρης μου μού μήνυσε γράμματα γη σκαλίδα,
προτίμησα το δεύτερο μα προκοπή δεν είδα.
Μετάνιωσα τα γράμματα που τ’ άφησα στη μέση,
γιατί φτερά στο πνέμα μου θαν είχανε προσθέσει.
Σκαλίδα, φτυάρι και γκασμά, τσαπράζι και μπετόνι
κλάδευγε, σκάβε, μάλαζε, φύγαν πενήντα χρόνοι.
Ξεκούραζα τσι γέρους μου ‘σαμε που στέρεψα ντους,
γέρασα και τ’ αδέρφια μου γυρένε τη δουλειά τους.
Έχω παράπονο του Θιου που πίστεψα σ’ εκείνο,
στσι κόπους μου ανταμοιβή μια μέρα πως θα βρίνω.
Έλεγα θα ξεκουραστώ, να δω μιαν άσπρη μέρα
μα ‘ρθαν οι άσωτοι υγιοί κι άλλους καημούς μου φέρα.
Η κοινωνία γαλανό που ‘γραφα θώρειε μαύρο
και κουτσουριάσαν στη γωνιά σκουπόξυλο τον Σταύρο.
Γεννήθηκα, μεγάλωσα, γέρασα μοναχός μου
κι η συγγραφή τση σάτιρας, μοναδικός σκοπός μου.
Κάνω τσι άλλους να γελούν κι εγώ που υποφέρω
‘πο που το γέλιο κι η χαρά πηγάζουνε δεν ξέρω.
Ανάθεμά σε, μπρε σεβντά, και πως τα καταφέρνεις
και δίχως να φυσάς κλαδί το νου τ’ αθρώπου παίρνεις.
Αν θες να κάνεις τη ζωή σου εύκολη, κάνε δύσκολη τη ζωή των άλλων.
Μα κάτεχε πως η πιο σημαντική οδός τση ζωής είναι η οδός τση τιμής.
Αν τα ‘χεις όλα και δεν έχεις τιμή,
δεν έχεις τίποτα...
Σταύρος Βιτώρος (Αγκούτσακας)